Instrukcja
iniekcja kremowa muru
AquaStop Cream®


Krem iniekcyjny AquaStop Cream® dostarczamy:
- w plastikowym wiaderku o pojemności opakowania 1 l, 5 l, 10 l, 30 l, 60l
- w tzw. opakowaniu salami o pojemności 500 ml
- w opakowaniu tuby o pojemności 500 ml


W przypadku opakowania w tubie nie jest wymagane żadne urządzenie iniekcyjne. Ale jest przeznaczone do mniejszych zakresów prac.
System AquaStop Cream®
przeznaczony jest do iniekcji murów przez klientów końcowych we własnym zakresie, ale także do osuszania murów przez profesjonalne firmy budowlane w zakresie renowacji mokrego muru metodą iniekcji. Krem iniekcyjny AquaStop Cream® z pistoletem wtryskowym lub pompą iniekcyjną wraz z akcesoriami można zamówić za pośrednictwem naszego sklepu internetowego, patrz E-sklep, lub kupić bezpośrednio w naszym zakładzie, patrz. Kontakt.
Przed przystąpieniem do prac iniekcyjnych wskazane jest skucie tynku z obu stron muru ok. 50 cm powyżej wilgotnej górnej krawędzi map i wykwitów solnych, pod warunkiem, że tynk jest już zasolony, słaby i dlatego nieodwracalnie uszkodzony.
Wykonywana jest jedna linia otworów („chemiczne podcinanie murów”). W przypadku muru kamiennego lub mieszanego wykonywane są maksymalnie 2 linie.



Wykonywana jest jedna linia otworów („chemiczne podcinanie murów”). W przypadku muru.
Poniżej podano przykłady prawidłowego i nieprawidłowego wiercenia.





Aby nie zmniejszać skuteczności kremu AquaStop Cream® ważne jest odpowiednie wypełnienie zawartości otworu. Zużycie kremu iniekcyjnego można łatwo obliczyć za pomocą Kalkulatora zużycia, który znajduje się w strone głównej – samodzielnie oblicz całkowite zużycie



- Mur po iniekcji Systemem AquaStop Cream® zaleca się pozostawić bez dalszej obróbki powierzchni na min. 14 dni po aplikacji.
- W przypadku, gdy tynki są już w znacznym stopniu zniszczone (zasolone, słabe itp.), należy je odnowić, tj. usunąć stare tynki, jeśli nie zostały już usunięte przed iniekcją, należy odpowiednio oczyścić mur z resztek cząstek i zeskrobać spoiny muru na głębokość ok. 20 mm.
- Tynki należy również usunąć na dostatecznej wysokości od górnej krawędzi widocznego uszkodzenia. Usunięcie tynków jest konieczne, gdy są one już bezpowrotnie uszkodzone, np. w przypadku ich dużego zasolenia, braku wytrzymałości do podłoża oraz spójności!
- Ważną zasadą jest, aby uszkodzony tynk został usunięty co najmniej 500 mm ponad widoczną górną krawędź jego uszkodzenia, w tym miejsca wszelkich powierzchni nieprzepuszczalnych, takich jak cokoły ceramiczne, płytki i inne nieprzepuszczalne materiały. Na tak przygotowanym podłożu możemy rozpocząć prace murarskie.
- Otynkowujemy mur nowym, najlepiej naprawczym tynkiem z pomocą powłoki antysolnej.
- Po usunięciu uszkodzonego tynku wykonuje się natrysk naprawczy na 100% powierzchni muru.
- Po stężeniu obrzutki (szpryc) nakłada się 1x powłokę antysolną, hydrofobizującą (natrysk) AquaSalt Stop®
- Po 24-godzinnej przerwie wykonuje się drugą warstwę (natrysk) AquaSalt Stop® i nakłada się tynk naprawczy na jeszcze wilgotną powłokę (natrysk).
- Gdy tynk naprawczy jest wystarczająco mocny, np. AquaSanPorosity® (nie zaleca się pozostawiania tynku do całkowitego wyschnięcia), wykonuje się warstwę naprawczą tynku.
- Po wyschnięciu powierzchni tynku maluje się go elewacyjną farbą silikatową lub specjalną farbą wapienną (w przypadku elewacji). W pomieszczeniach wewnętrznych nie ma konieczności stosowania „drogiej” farby elewacyjnej silikatowej. We wnętrzu zastosujemy paroprzepuszczalną farbę wewnętrzną, czyli farbę o niskim oporze dyfuzyjnym. Farby wewnętrzne przeznaczone do malowania tynków naprawczych dostarczane są m.in. przez producentów HET, Jupol, Mistral itp. Farby te nie zawierają dyspersji akrylowych i lateksowych oraz nie uszczelniają powierzchni muru. Na opakowaniu powinno zawsze znajdować się następujące lub podobne sformułowanie: farba odpowiednia do malowania tynków naprawczych.
Schematyczna ilustracja nieprawidłowo i prawidłowo nawierconego muru
Iniekcja wykonywana od wewnątrz muru obwodowego
Brak wykonania iniekcji narożnika i miejsca połączenia ze ścianą wewnętrzną
Budowniczy zdecydował się na iniekcję muru od wewnątrz budynku. To, czy wiercenie odbywa się od wewnątrz czy na zewnątrz, nie wpływa na pożądany rezultat muru obwodowego. Iniekcja muru od wewnątrz ma swoje zalety, ale i wady. Na tym zdjęciu widać, jak wykonawca popełnił duży błąd w narożniku i w miejscu muru obwodowego z połączonym murem wewnętrznym. Na poziomym (poprzecznym) przekroju muru widać, że miejsca te w ogóle nie są objęte iniekcją.

Niewystarczająca iniekcja narożnika i miejsca połączenia ze ścianą wewnętrzną

Budowniczy zdecydował się na iniekcję muru od wewnątrz budynku. Na pożądany rezultat nie ma wpływu fakt, czy wiercenie odbywa się od wewnątrz, czy na zewnątrz muru obwodowego. Iniekcja muru od wewnątrz ma swoje zalety, ale i wady. Na tym zdjęciu widać, jak wykonawca popełnił duży błąd w narożniku i w miejscu muru obwodowego z połączonym murem wewnętrznym. Na poziomym (poprzecznym) przekroju muru widać, że miejsca te nie są odpowiednio objęte iniekcją.
Odpowiednio wykonana iniekcja narożnika i miejsca połączenia ze ścianą wewnętrzną z maksymalną liczbą otworów wachlarzowych

Iniekcja wykonywana od strony zewnętrznej muru obwodowego
Iniekcja od zewnętrznej strony narożnika z odskokiem. Końce otworów nie mogą znajdować się dalej niż 100 mm od prostopadle nawiązującego pierwszego otworu drugiego muru.

Budowniczy zdecydował się na iniekcję muru od strony zewnętrznej budynku. Na pożądany rezultat nie ma wpływu fakt, czy wiercenie odbywa się od wewnątrz czy od zewnątrz muru obwodowego. Iniekcja muru od strony zewnętrznej ma swoje zalety, ale i wady. Na tym zdjęciu widać, że problem iniekcji został wyeliminowany w miejscu narożników oraz miejscu muru obwodowego z powiązanym murem wewnętrznym. Na poziomym (poprzecznym) przekroju muru widać, że te miejsca nie wymagają bardziej skomplikowanego wiercenia. Patrz rys. 3.
Iniekcja od zewnętrznej strony narożnika do krzyża – dokładniejsze wykonanie iniekcji narożnika (ale oba są poprawne)
Budowniczy zdecydował się na iniekcję muru od strony zewnętrznej budynku. Na pożądany rezultat nie ma wpływu fakt, czy wiercenie odbywa się od wewnątrz czy od zewnątrz muru obwodowego. Iniekcja muru od strony zewnętrznej ma swoje zalety, ale i wady. Na tym zdjęciu widać, że problem iniekcji został wyeliminowany w miejscu narożników oraz miejscu muru obwodowego z powiązanym murem wewnętrznym. Na poziomym (poprzecznym) przekroju muru widać, że te miejsca nie wymagają bardziej skomplikowanego wiercenia. Patrz rys. 5.

Iniekcja muru obwodowego od strony wewnętrznej i zewnętrznej
Iniekcja łączona

Budowniczy postanowił wykonać większy zakres iniekcji muru od wewnątrz domu. Jednak ze względu na problem narożników i punktów styku muru obwodowego z murem wewnętrznym zdecydował się te skomplikowane miejsca nawiercić od strony zewnętrznej. Na tym zdjęciu widać, że wiercenie wewnętrzne i zewnętrzne nawiązują na siebie osiowo i odległościowo, dzięki czemu to rozwiązanie również jest bezbłędne.